Hoeveel is de mentale gezondheid van onze jongeren waard? Blijkbaar minder dan de 44 miljoen euro die jaarlijks wordt besteed aan een overbodige instelling zoals de Senaat. Terwijl jongerenorganisaties schreeuwen om hulp en ondersteuning na de coronacrisis, kiest de federale overheid ervoor om broodnodige subsidies te schrappen. Een beslissing die niet alleen getuigt van onkunde, maar vooral van schrijnende prioriteiten.
3 Miljoen Minder voor Jongeren in Nood
Projecten in grote steden, zoals de anonieme en gratis therapieën van organisaties zoals TEJO, zijn een reddingslijn voor duizenden jongeren. Maar deze organisaties moeten het vanaf nu doen zonder de jaarlijkse 3 miljoen euro aan subsidies. Hoe verklaar je aan een jongere in crisis dat er geen geld meer is voor een gesprek dat hen door hun donkerste momenten kan loodsen?
De overheid schuift de verantwoordelijkheid door naar de lokale besturen en vrijwilligers. Maar laat ons eerlijk zijn: hoe kunnen gemeenten dit opvangen als hun budgetten nu al onder druk staan? Het is alsof je een brand probeert te blussen met een druppel water.
44 Miljoen voor een Praten-om-het-Praten-Clubje
En dan hebben we de Senaat. Een orgaan dat al lang overbodig is verklaard, maar dat elk jaar vrolijk verder bestaat. Voor 44 miljoen euro per jaar. Voor wat? Een praatbarak zonder echte macht. Terwijl jongeren steeds meer worstelen met psychische problemen, gaat er geen euro minder naar deze politieke dinosaurus.
Dit is niet alleen verspilling, het is een klap in het gezicht van al die jongeren en gezinnen die dagelijks strijden tegen depressie, angst en zelfmoordgedachten. Het is een keuze die laat zien waar de echte prioriteiten liggen: niet bij de toekomst van onze maatschappij, maar bij het in stand houden van een nutteloze façade.
Waar Blijft de Woede?
Het is tijd dat we ons uitspreken. Dit kan niet langer. De schrapping van deze subsidies is geen besparing – het is een aanval op de meest kwetsbaren onder ons. Jongeren die hun weg proberen te vinden in een wereld die hen keer op keer in de steek laat.
We moeten als samenleving durven vragen stellen: waarom blijft de Senaat bestaan? Wat rechtvaardigt een kost van 44 miljoen euro per jaar terwijl essentiële hulpverlening wordt weggesneden? Als politici dit de prioriteiten noemen, dan is het hoog tijd voor een revolutie in ons beleid.
Tijd voor Actie
Elke euro die nu niet naar jongeren gaat, is een euro die we in de toekomst veelvoudig zullen moeten betalen in de vorm van escalaties, zorgkosten en onherstelbaar menselijk leed. Laten we de stem zijn voor al die jongeren die het op dit moment zelf niet kunnen. Laat je horen, eis verandering en zeg nee tegen deze waanzin.
Onze jongeren verdienen beter. België kan beter. Het is tijd om het beleid wakker te schudden en de juiste keuzes te maken. Want als we niet voor onze jongeren opkomen, wie zal dat dan wel doen?